Σήμερα, το πιο κοντινό πράγμα στη φωτογραφία με διαφάνειες, θα ήταν να τραβήξουμε σε JPEG, το οποίο, όπως οι μεγάλοι δάσκαλοι, θα μας αναγκάσει να προσέχουμε περισσότερο αυτό που τραβάμε αλλά και το φως που τραβάμε.

Το να έχεις στυλό δεν σε κάνει συγγραφέα, έτσι και δεν είναι φωτογράφοι όλοι όσοι έχουν μια φωτογραφική μηχανή…

Το μόνο πράγμα που είναι ξεκάθαρο για μένα σχετικά με την έμπνευση, είναι ότι μερικές φορές απλά δεν μου έρχεται. Νομίζω ότι αυτή είναι μια σχετικά γενική αλήθεια για όποιον είναι δημιουργικός άνθρωπος…

Ξέρεις πώς νιώθω για τον Μουρακάμι; Που να ξέρεις. Λοιπόν, μου το έκανε πάλι. Ο Μουρακάμι και το στυλ του με κάνουν να κολλάω κάθε φορά. Τα πράγματα ξεκινούν πάντα τόσο αθώα. Μια γυναίκα σε ένα ταξί σε έναν δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Μια απλή πρόταση του οδηγού και ξαφνικά βρίσκομαι στον κόσμο του άγνωστου.

Γιατί νιώθω τόσο ευάλωτος πριν ακόμα βρεθώ μπροστά από την κάμερα; Τί μου συμβαίνει όταν η κάμερα στρέφεται προς το μέρος μου; Τί είναι αυτό που τελικά με ηρεμεί και σταματά την κακή αυτοκριτική για την εικόνα μου;

Δεν υπάρχει χρόνος για αναμονή. Ό,τι κι αν κάνεις, κάνε το τώρα. Φωτογραφία, βίντεο, μια ταινία, η έκδοση ενός λευκώματος, έργα, πειραματισμοί. Έχεις αυτούς που μιλούν και περιμένουν την τέλεια στιγμή, και έχεις τους άλλους που απλώς το κάνουν. Αυτοί που κάνουν, που πράτουν, γίνονται θρύλοι αυτοί που περιμένουν τους τρώει η σκόνη.