Απόδειξη πρόθεσης…
Όποιος παρακολουθεί αυτό τον ιστότοπο, πιθανότατα θα έχει βαρεθεί να με ακούει να μιλάω για τα τυπώματα ως «Απόδειξη Πρόθεσης» και πώς μια τυπωμένη φωτογραφία μπορεί να χρησιμοποιηθεί στο πεδίο για να βοηθήσει ένα φωτογράφο ή έναν κινηματογραφιστή, να αποκτήσει πρόσβαση, εμπιστοσύνη και άδεια από την πλευρά του θέματος. Το να βγάλεις το κινητό σου από το να βγάλεις ένα βιβλίο έχει εντελώς αντίθετες αντιδράσεις, τις περισσότερες φορές. Αυτό που κάνω εγώ, είναι να δημιουργώ αυτό που αποκαλώ «Οδηγούς Πεδίου». Πρόκειται για μικρές εκτυπώσεις σε μορφή booklet. Αυτά τα μίνι άλμπουμ βοηθούν όσους επιθυμώ να φωτογραφίσω να κατανοήσουν καλύτερα ποιες είναι οι προθέσεις μου και, το πιο σημαντικό, ποιές δεν είναι (το Instagram…).
Θεωρώ ότι το να κάνω Nτοκoυμέντο είναι εκθετικά πιο δύσκολο τώρα από ό,τι όταν ξεκίνησα για πρώτη φορά, πριν 20 χρόνια.
Το να κουβαλάς πάνω σου μια φωτογραφική μηχανή το 1990 ήταν μια καινοτομία και σου έδινε αυτόματα ένα εκπληκτικό επίπεδο πρόσβασης και αποδοχής. Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης άλλαξαν για πάντα αυτή τη δυναμική και όχι με καλό τρόπο. Η εμπιστοσύνη και η περιέργεια έγιναν σαν τα σπάνια μέταλλα. Η ενοχή ενός φωτογράφου μέχρι να αποδειχθεί αθώος έγινε ο κανόνας. Τα μέρη στα οποία είχα πρόσβαση κάποτε εύκολα, έκλεισαν σιγά σιγά. Οι αρχές έγιναν πιο επιθετικές, πιο περιοριστικές. Ο χρόνος που απαιτείται για να δουλέψει κανείς έχει κάνει αυτό το στυλ φωτογραφίας να χάνεται σταδιακά. Ωστόσο, αυτό είναι το μόνο που θέλω να κάνω ακόμα. Βγάλε νόημα…
Αυτή η ταινία ακολουθεί τον Jeffrey Stockbridge καθώς δημιουργεί ένα φωτογραφικό έργο στην περιοχή Κένσινγκτον της Φιλαδέλφειας στις ΗΠΑ, γνωστή και ως «Badlands», λόγω της διαβόητης, υπαίθριας αγοράς ναρκωτικών. Η κρίση των οπιοειδών στην Αμερική είναι κάτι το φοβερό εδώ και δεκαετίες. Ένα τέτοιο φωτογραφικό έργο, τυπωμένο στο χαρτί, αποτελεί μια μαρτυρία για το τί γίνεται και τί δεν γίνεται στην Αμερική. Αυτή η δουλειά δεν είναι εύκολη, καλά μου παιδάκια. Είτε σου αρέσει είτε όχι για τον Jeffrey έπρεπε να γίνει. Όλα αυτά που δεν θέλουμε να δούμε, το έργο αυτό μας τα πετάει στα μούτρα. Βαρύ θέμα με το οποίο καλέστηκαν να αναμετρηθούν η ίδια η έκδοση του βιβλίου του Jeffrey, οι επαφές που χρειάστηκε να κάνει, το στούντιο που τον υποστήριξε μέχρι και το περιοδικό TIME που δημοσίευσε αποσπάσματα.
ΑΥΤΟ υποτίθεται ότι είναι η αυθεντική φωτογραφία Ντοκουμέντου. Η φωτογραφία που βασίζεται στην πραγματικότητα. Δεν είμαστε εδώ για να τρώμε fast food. Είμαστε εδώ για να τρώμε απλά, καθαρά και θρεπτικά…
Φυσικά, ο άνθρωπος ξέρει πώς να φωτογραφίζει. Ξέρει το φως, τη σύνθεση και υποθέτω ότι ξέρει και πώς να δουλεύει γρήγορα και αποτελεσματικά. Και αυτό δεν είναι το είδος του έργου που κάνεις την ημέρα που μόλις αγόρασες την νέα σου κάμερα. Αυτό το έργο θέλει χρόνο. Τί να λέμε τώρα… Μόνο και μόνο ο χρόνος που απαιτείται για να μπορέσεις να εισχωρήσεις μέσα σε τέτοιες καταστάσεις και σκηνές, είναι κάτι που οι πέρισσοτεροι “φωτογράφοι” εκεί έξω δεν θα ήταν ποτέ διατεθειμένοι να αφιερώσουν. Γι' αυτό βλέπουμε και τόσο λίγο από αυτού του είδους έργο να παράγεται. Στον Ελλαδικό χώρο δεν θα αναφερθώ καν…
Τέλος, αυτό το έργο είναι ένα έργο που βασίζεται σε μια ιστορία ή κεντρική ιδέα. Και η ιστορία ΔΕΝ είναι μια ιστορία για τον Τζέφρι που μας λέει πόσο γαμάτος φωτογράφος είναι. Αυτή είναι μια ιστορία για τους ανθρώπους στις φωτογραφίες αυτές. Αυτό από μόνο του, μιλά για τη διαφορά μεταξύ έργου που βασίζεται σε ιστορία (story-based) και έργου που βασίζεται στον καλλιτέχνη (artist-based). Και τα δύο έγκυρα αλλά και τα δύο πολύ διαφορετικά μεταξύ τους…
