Ξέρεις πώς νιώθω για τον Μουρακάμι; Που να ξέρεις. Λοιπόν, μου το έκανε πάλι. Ο Μουρακάμι και το στυλ του με κάνουν να κολλάω κάθε φορά. Τα πράγματα ξεκινούν πάντα τόσο αθώα. Μια γυναίκα σε ένα ταξί σε έναν δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Μια απλή πρόταση του οδηγού και ξαφνικά βρίσκομαι στον κόσμο του άγνωστου.

Αυτό το βιβλίο, όπως και όλα τα βιβλία του Ζουργού, θα μπορούσε να γίνει ταινία από το Netfilx!

Η φωτογραφία που ασκείται με σεβασμό, έχει τη δύναμη να μας εκπαιδεύσει όλους προς την καλύτερη κατανόηση και ενσυναίσθηση με τους άλλους.

Για χρόνια, μιλώ για την ελπίδα ως τη σπίθα που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο. Πάντα ένιωθα όμως πως με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, οι μεγάλες ιδέες στο τέλος, μένουν μόνο αυτό. Ιδέες.